ارکان صحت قرارداد در قانون مدنی | شرایط لازم برای اعتبار قرارداد
🎯هدف :
در این مقاله به بررسی ارکان صحت قرارداد در قانون مدنی ایران می‌پردازیم؛ از قصد و رضای طرفین تا مشروعیت جهت معامله، همراه با مثال‌های کاربردی.
مقدمه :
بر اساس ماده ۱۹۰ قانون مدنی ایران، برای اینکه یک قرارداد معتبر و قانونی باشد، باید چهار رکن اساسی در آن وجود داشته باشد. این ارکان تضمین می‌کنند که توافق انجام‌شده واقعی، مشروع و الزام‌آور است. در ادامه به بررسی این ارکان و اهمیت هرکدام می‌پردازیم.
۱. قصد و رضای طرفین
هر قراردادی باید بر پایه‌ی اراده‌ی واقعی طرفین بسته شود. اگر یکی از طرفین در اثر اجبار، اشتباه یا فریب قرارداد را امضا کند، قرارداد باطل یا قابل ابطال است.
نمونه: اگر شخصی تحت فشار تهدید، ملکی را بفروشد، این عقد از نظر قانونی فاقد اعتبار است.
۲. اهلیت طرفین
طرفین باید بالغ، عاقل و رشید باشند. به‌عنوان مثال، قرارداد افراد صغیر (زیر ۱۸ سال) یا محجور بدون اذن ولی یا قیم قانونی، اعتبار ندارد.
۳. موضوع معین
قرارداد باید دارای موضوعی مشخص، معلوم و قابل تحقق باشد.
برای نمونه، فروش «چیزی که وجود ندارد» یا «کالایی که ملک فروشنده نیست»، موجب بطلان عقد است.
۴. مشروعیت جهت معامله
هدف از انجام قرارداد باید مشروع باشد. اگر قرارداد برای انجام عمل غیرقانونی تنظیم شود (مثل خرید و فروش مواد مخدر یا رشوه)، از اساس باطل است.
نتیجه‌گیری
این چهار رکن، ستون‌های اصلی هر قرارداد معتبر هستند. عدم رعایت حتی یکی از آن‌ها، قرارداد را از نظر قانونی بی‌اعتبار می‌کند. بنابراین، پیش از امضای هر توافق، حتماً باید از مشاور حقوقی یا وکیل متخصص کمک گرفت.
بدون دیدگاه